Lief zijn voor jezelf. Een interessant thema. Als je 35 bent en de waslabeltjes niet meer helemaal goed kan lezen…
Wat vind je dan van jezelf? Mijn eerste gedachte: sjips, ouderdom kicks in.. Erg confronterend. Zoals ik vroeger als heel jong meisje zong: “de ouderdom, de ouderdom die is weer in het land.” Je hoort al dat ik een woord had ontcijferd, maar nog geen benul had van de betekenis.

Maar voor mij leek dus nu de ouderdom in het land… En wat doe je dan? Je ogen laten testen? Of niet gaan, want als je je best doet, gaat het nog wel. Tot je armen te kort lijken te zijn. En die labeltjes, dat is het misschien niet. Er is ook slecht licht op zolder.

Door nieuwe inzichten in een coachwandeling voelde ik opeens heel diep van binnenuit: ik wil lief voor mezelf zijn. Mezelf omarmen zoals ik ben. Waar ik nu sta. Wat ik nu doe. Hoe ik er nu uit zie. Met mijn toekomstdromen en idealen en wensen. Met de zekerheid dat dat allemaal gaat komen. Want het is er al. Ik kan het alleen nog niet zien. Een diep vertrouwen.

Mijn maya levenspad, is dat van de gele zon: de balans vinden tussen de liefde die ik voel voor anderen en de liefde durven toe te laten voor mezelf. En alles wie ik ben. En ook om mensen te begeleiden naar de nieuwe mens. Die zichzelf voedt van binnenuit en bewust leeft. En in contact is met zichzelf.
Zoals ik dat ook bij al mijn coachees en cliënten doe. “Wie ben je, wie ben je ECHT?” En dat antwoord komt altijd, als je maar lang genoeg stil bent, van binnenuit.

Kan je jezelf accepteren zoals je nu bent? Met wat je nu verdient? Hoe je er nu uit ziet? In je huidige huis. Je relaties, Met vrienden, je partner, jouw eigen ouders, jouw kinderen. Maak je de keuzes in je leven zelf? En als je kiest, kies je dan vanuit verlangen en bewust? Of weeg je af en kies je met je verstand?

Ik ben Marjan. Ik ben moeder van 2 geweldige kinderen. Ik heb de liefde van mijn leven aan de haak geslagen. Ik heb een buikje, door pijn sport ik niet meer zoveel als ik zou willen. Of zoals het hoort… Grote grap is dat ik vroeger danste alsof mijn leven er vanaf hing. Omdat ik het leuk vond. Heerlijk vond zelfs! Nu sportte ik omdat het moet. Omdat mijn lichaam anders te flexibel en elastisch wordt. Om strakker te worden of slanker. En dan ging ik los. Alles of niets. Geen spierpijn is niet goed genoeg ingezet. Niet zweten was niet echt sporten. En ik had elke dag pijn.

Ik heb mijn ogen laten testen. Ik krijg een bril. Ik ben naar de fysiotherapeut geweest en ik ga sporten om mijn lichaam te versterken en verstevigen. Zodat ik geen pijn meer heb. En niet wekelijks ga sporten tot het gaatje en dan weer 2 weken moet bijkomen. Maar wekelijks iets kan opbouwen. Omdat ik mijn lichaam wil ondersteunen en wil laten herstellen. In plaats van het te willen veranderen.

Ik ben niet de perfecte moeder, ik maak fouten. Ik ben geen perfecte partner of vriendin. Ik vergeet verjaardagen en reageer soms te laat op mailtjes. En ik ben dol op mensen. Stapelgek op mijn kinderen. Een kletskous en enthousiast. Ik galoppeer als een paard door het huis en schmink tatoeages met oogpotlood.

En over ongeveer een week ben ik trotse eigenaar van een vermoeidheidsbril. Een mooie, van een merk. Omdat ik mezelf een leuke bril waard vind. ????

Liefs Marjan