Wat zie je als je naar de foto kijkt? Wat valt je op?
Woensdag stormde het enorm. Op de fiets bracht ik mijn kindjes naar het kinderdagverblijf. Enorme windvlagen trokken aan mijn fiets. En ineens kreeg ik zo’n inzicht. Het werd me zo helder. Het verschil tussen leven vanuit het ego of vanuit de ziel.

Ik voelde geen angst terwijl ik tussen de afgerukte takken reed. Ik verwonderde mij over de kracht van de wind. De grote van de takken en de kracht die de natuur dus bezit om volledige bomen te ontwortelen. Maar ik zag ook de schoonheid hiervan. Er kunnen weer nieuwe takken groeien. En ik voelde op dat moment de keuze die ik heb, op elk moment. Door te kiezen hoe ik naar de wereld wil kijken. Zie ik de verwoestende kracht? Of zie ik de kracht van de natuur om los te laten. Dat wat niet meer goed is los te laten en ruimte te creëren voor groei?

Het ego ziet de wolken op de foto. Het ego ziet de verwoesting. De mind ziet het drama. De mind is een dramaqueen. De vertroebelende gedachtes en de wolken voor de zon. De beperkende overtuigingen en ideeën die we kunnen hebben. Het denken in tekort. Bang zijn. Gedachtes als ik ben niet goed genoeg, onzekerheid en de drang naar controle met weer nieuwe gedachtes. Een ervaren probleem kan nooit op hetzelfde niveau worden opgelost als waar het is ontstaan. Dus het denken en de mind kunnen niet worden aangesproken om irrationele gedachtes aan te pakken. Er ontstaat stress. En een voortdurende behoefte om te bewijzen. Te presteren, te laten zien dat je het wel kan. Wel een goede ouder bent. En als dat dan een keer mislukt is er onmiddellijk de bevestiging vanuit de mind. Zie je wel? Leven vanuit de mind is als tegen de wind in fietsen. Het vraagt om inspanning, doorzetten, hard werken, zweet en het kost moeite.
Hoe anders is het om te kijken door de ogen van de ziel. Te leven vanuit je hart. De schoonheid te zien van hoe de natuur zich gedraagt en overal een oplossing voor vindt. Een bloem vraagt zich niet af of hij wel mooi of goed genoeg zal bloeien. Een bloem bloeit gewoon. En op de fiets realiseerde ik mij ineens dat ik de keuze heb om tegen de wind in te fietsen of om mij mee te laten voeren. Mij te laten dragen door de wind. Leven vanuit de ziel is allereerst leven zonder oordeel. Iets is niet goed of fout. Iets IS. Leven vanuit de ziel is moeiteloos.

En wat ben ik daar zelf een goed voorbeeld van. Ik was ontevreden. Ik was 34, veel vrouwen van mijn leeftijd hadden al een leidinggevende functie of op zijn minst een begerenswaardige functie oo niveau. Ik niet. En toen begin ik mij af te vragen of ik dat dan wilde? En het antwoord daarop was een resoluut “NEE”. Ik wilde voor mezelf werken, in contact met de ongeziene wereld zijn, met kinderen werken, met ouders. Met jonge ouders die net zo onzeker zijn als ik was. Ouders leren weer te vertrouwen op hun innerlijk kompas, wat de ziel heet. En het is zo eenvoudig en de keuze is er elk moment.

Ik wilde weg bij mijn baan. Had gedoe met mijn leidinggevende. En ik wilde weg. Dus moest mijn praktijk snel groeien. Ik moest op zoek naar iets anders. Er ontstond een moeten en daar ging het dan ook meteen mis. Ik voelde me gestrest en had het gevoel dat iedereen tegen me was. En dus ontstonden er ook allerlei vervelende situaties. Ik ben immers de creatie van mijn eigen werkelijkheid. En als je alleen maar gedoe ziet, is dat ook wat je gepresenteerd krijgt. Ik ging een dure coaching doen om snel geld te verdienen. Natuurlijk leverde dat niet op wat ik wilde en voelde ik daar ook weer frustratie over. En dus was de cursus ook veel te duur.

Een dure grap zei mijn ego. Een waardevolle les zei mijn ziel.