Huh? Mijn monkeymind. De kwebbelende aap. Ofwel mijn ego.

Wat zit ik in een prachtig en soms ingewikkeld proces.
Inmiddels 2,5 jaar geleden in februari had ik een intake gesprek met Bonnie om meer te weten te komen over mijn nieuwe opleiding. De intake was namelijk voor mij niet om meer informatie te krijgen. Dat ik de opleiding ging doen was voor mij al een zeker weten.

Zodra ik eenmalig een bericht zag over de nieuw op te richten opleiding tot Levenscounselor aan het Levenscollege wist ik dat dit het was waar ik op had gewacht. Hier had de hang naar kennis en ontwikkeling zich op gericht. Hier had de energie zich naar opgebouwd.
De opleiding was nog in ontwikkeling en de eerste mensen konden gaan instromen. Geaccrediteerd was de opleiding toen nog niet. Het interesseerde mij helemaal niets. Toen ik erover las maakte mijn hart een sprongetje. Een vreemde zeer positieve soort van zenuwen gierde door mijn lijf. Dit was ‘m. De opleiding waar ik op had gewacht!

Waar intuïtie en het voelen van energieën vroeger voor mij heel gewoon waren en meerdere keren per dag werden gezien, opgemerkt en gehoord, had ik dat wezenlijke stukje van mij door angst (teveel enge films) en onbegrip zorgvuldig weggestopt. De poorten waren gesloten naar deze ongeziene, maar voor mij zo voelbare wereld. Wat een respect voor mijn gidsen die mij al die jaren op mijn verzoek zo goed hebben afgeschermd. Iets wat voor mij voelde als beschermd en veilig.

De aankondiging van het meisje in mijn buik was een openbaring. Een openbaring van een nog onzichtbaar, maar weer zo voelbaar leven dat zich ontvouwde binnenin mij. Ik voelde haar en daarmee de gehele ongeziene wereld in mij kriebelen. Het was tijd om de poorten weer te openen. Om alles weer te laten stromen! Maar hoe dan?

Het starten met de opleiding aan Het LevensCollege was een openbaring. Ik meldde mij meteen aan voor verschillende modules en bij de eerste dag van de Levensinitiaties voelde ik mijn gidsen direct om mij heen. Een man die ik nog kende uit het verleden en een nieuwe voor mij nog onbekende vrouw nam mij fysiek voelbaar bij de hand. We gingen op weg! Mijn hart begon sneller te kloppen van al deze zachtheid en warmte.

Leuk hoor dat gezweef. Maar volstrekt nuchter werd mijn hele zeker weten over de wereld aan de kaak gesteld. Mijn programmering, mijn persoonlijkheid.
Wat is voor mij het ego? Een van de eerste vragen waar ik de opleiding mee begon.

Nou daar kwam de aap uit de mouw…

Mijn ego pakte dankbaar zijn podium. Met gepaste trots stelt mijn ego zich graag aan u voor! Mijn ego wil beroemd worden. Al van kinds af aan. Het podium op. Gezien en bewonderd worden. Door grote aantallen mensen. En dus begon ik al op 5-jarige leeftijd bij het jeugdtheater. En met succes.

Als Rotterdamse kindertjes kregen wij en dus ook mijn ego keurig logopedie. Om de Rotterdamse euo (beter bekend als o) en de ai, ookwel ij genoemd niet aan te leren en om met een goede ademsteun een ver dragende stem te ontwikkelen die ook de achterste rijen in de zaal kon bereiken.

Mijn ego vond het heerlijk, oreerde de prachtigste teksten door vooral zeer creatieve en intellectuele geesten bedacht. Zoog al de kennis op over kunstgeschiedenis en de mooie literaire werken van Shakespeare en de aria’s uit werken van Mozart.

Mijn ego is niet alleen enorm intelligent, maar zo welbespraakt ook!
Mijn ego fietste door het VWO en toen dat ik de 4e klas niet meer zonder leren ging (voor wiskunde, volgens mijn intellect een totaal overschat vak, want dat had ik toch niet nodig als ik op het toneel stond), ging ik maar naar de havo, want ik had toch niet meer nodig voor de kleinkunstacademie. Maar dan wel met minimaal een lijst met achten, want anders stelde ik mijn aapje op de schouder toch wel teleur. Ik had het VWO makkelijk kunnen redden als ik zin had gehad om ook daadwerkelijk te leren, dus voor minder dan een 8 deed ik het niet. En dat lukte ook.

Ondertussen had ik mij aangemeld voor de audities aan de kleinkunstacademie. Ik kwam door de eerste auditieronde met 550 aanmeldingen en door de tweede ronde de van 100 creatieve enthousiastelingen.

En wederom kreeg mij ego-aap een mega boost: mijn auditie deed ik voor Paul de Munnik, die ik enorm bewonderde en hij luisterde nu naar MIJ! En hij vond me goed! Nou mijn ego vloog naar huis. En toen het bericht kwam dat ik bij de laatste 15 kandidaten zat, kreeg mijn brulaap een ander idee: bij de laatste 15 van de 550, dan heb je bewezen dat je wel goed bent.

Een angst manifesteerde zich toen het bericht van het behalen van de laatste ronde mij later bereikte dan verwacht. Wat nou als ik werd afgewezen?
Dankbaar stond de zilverrug in mij op om eens op een afstand behoorlijk sjacherijnig te gaan zitten kijken. Lekker hoogdravend allemaal klein meisje, maar dan ben je afgestudeerd en dan? Zijn er veel talentvollere actrices dan jij. En dan kan je dus niks. Pfff. Dan maar een vak leren. Op de valreep koos ik voor pedagogiek. Wat het inhield wist ik niet eens echt, maar er zat ook psychologie bij. Iets wat ik interessant vond, maar door het niet afstuderen in wiskunde, wel kon vergeten…

Die complete apenpopulatie op mijn schouder en in mijn hoofd. Dat volstrekt overschatte hoofd en intellect. Wat zitten ze mij vaak in de weg. Dat ego met zijn hang naar bravoure en die zich voortdurend met veel bombarie overal mee bemoeit..

En ik vind ze zo leuk als ik naar ze kan kijken. Op een afstandje, het doodshoofdaapje dat zo schattig lijkt voordat het in mijn vinger bijt, de zilverrug, de brulaap en de chimpansee die voortdurend gekke bekken trekt.

Ze zijn er elke dag en ik probeer om ze van een afstandje te bekijken. Om om ze te lachen. En wat maken ze een kabaal als dat mij soms lukt. Om naar mijn aapjes te kijken. Onderweg naar verlichting. Met kleine babystapjes tegelijk, aan de hand van mijn eigen kinderen. Met mijn ziel soms onder mijn arm en een aapje op mijn schouder.

Liefs ❤ Marjan